ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ : Μια ζωή άδολης προσφοράς

Ο Νίκος Γιατρού αποχώρησε από την ενεργό εθελοντική δράση τον περασμένο Οκτώβρη. Ο τέως πρόεδρος της Ομοσπονδίας μας αποτελεί την προσωποποίηση της εθελοντικής προσφοράς, τον ορισμό του εθελοντή. Από τα εφηβικά του χρόνια ως αθλητής – ποδοσφαιριστής μέχρι την αφυπηρέτηση του από την προεδρία της ΠΟΕΛ, βρισκόταν συνεχώς στις επάλξεις. Μειλίχιος, χαμηλών τόνων, πάντα πρόθυμος να δουλέψει και να βοηθήσει. Σε όλες τις θέσεις και τα πόστα που του εμπιστεύτηκαν. Με αφορμή την αποχώρηση του από την προεδρία της ΠΟΕΛ, η Νίκος Γιατρού παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα μας και μίλησε για όλους και για όλα…

• Μίλα μας λίγο για τα νεανικά σου χρόνια στο Νέο Χωριό Κυθρέας και τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσες

ΝΓ – Περάσαμε δύσκολα παιδικά χρόνια. Σε ηλικία τριών χρόνων έμεινα ορφανός από πατέρα και η μητέρα μου είχε την ευθύνη να μας μεγαλώσει μαζί με την μικρότερη μου αδελφή. Η μητέρα μου ήταν μια αγία γυναίκα στην οποία χρωστώ τα πάντα. Έκανε πολλές δουλείες για να μην λείψει τίποτε από το σπίτι. Για να τελειώσω το σχολείο τα καλοκαίρια δούλευα ως εργάτης στις οικοδομές, σε καμίνια τούβλων, έκανα τον πογιατζή και άλλα τέτοια. Ήταν δύσκολες εποχές που όμως χαλύβδωσαν τον χαρακτήρα μου και με βοήθησαν στο μέλλον.

• Πως ήσουν ως μαθητής στο σχολείο και πως εξελίχτηκε η πορεία σου επαγγελματικά; Τι προβλήματα συνάντησες στη πορεία σου ως δάσκαλος;

ΝΓ –   Στο δημοτικό σχολείο ήμουν άριστος μαθητής αλλά για να πάω Γυμνάσιο χρειάστηκε να καμφθεί η αντίρρηση της μητέρας μου που ήθελε να γίνω ράφτης για να φέρνω εισόδημα στο σπίτι. Τελικά με τη βοήθεια μερικών συγγενών μας φοίτησα στην Εμπορική Σχολή Σαμουήλ που είχε τα πιο φτηνά δίδακτρα. Στη συνέχεια πέρασα τις κυβερνητικές εξετάσεις και αφού το όνειρο μου ήταν να γίνω δάσκαλος εγγράφηκα στο Διδασκαλικό Κολλέγιο. Το 1959 σε ηλικία 20 χρόνων αποφοίτησα και διορίστηκα για πρώτη φορά στη Λευκωσία. Δυστυχώς μερικοί μικρόψυχοι συγχωριανοί μου με κατάγγειλαν ότι ήμουν αριστερός και η μετάθεση μου ήρθε αστραπιαία. Με μετάθεσαν στην Κώμα του Γιαλού, επαρχία Αμμοχώστου, 120 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, Δυστυχώς αυτή η προκατάληψη για τα πολιτικά μου φρονήματα συνεχίστηκε μέχρι σχεδόν την αφυπηρέτηση μου…

• Από πότε ξεκινά η σχέση σου με τον αθλητισμό;

ΝΓ – Μου άρεσε το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία  και στα 15 μου χρόνια ξεκίνησα να παίξω στην ομάδα του χωριού μου, τον Απόλλωνα Νέου Χωριού Κυθρέας. Όταν φοιτούσα στη Σχολή Σαμουήλ, αγωνιζόμουν στην ομάδα του σχολείου και του χωριού μας, και σε ηλικία 17 χρόνων ο συγχωριανός μου γιατρός Τάκης Νικολαϊδης, τότε πρόεδρος της Ομόνοιας, με πήρε στις προπονήσεις του σωματείου. Πέρασαν δυο εβδομάδες όταν ο τότε διευθυντής του Σαμουήλ, Ευθύβουλος Ανθούλης, που ήταν πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ με κάλεσε στο γραφείο του λέγοντας μου: “ Διάλεξε τι θέλεις, το Σαμουήλ ή την Ομόνοια»!., υπονοώντας ότι θα με απέβαλλε από το σχολείο. Ήταν ένας ωμός εκβιασμός και έτσι δεν συνέχισα τις προπονήσεις στην Ομόνοια. Ήταν λίγα χρόνια (1956-57) που υποτίθεται ότι είχε ενοποιηθεί το κυπριακό ποδόσφαιρο…

• Πως ήταν εκείνα τα χρόνια στο χωριό και στον Απόλλωνα Νέου Χωριού; Πως κατάφερε να επαναδραστηριοποιηθεί το σωματείο μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974 και την προσφυγοποίηση;

ΝΓ – Ο Απόλλωνας θα είναι για πάντα στη καρδιά μου αφού ήταν το σωματείο στο οποίο πρωτόπαιξα ποδόσφαιρο, ανδρώθηκα και πέρασα υπέροχα χρόνια. Ακόμα και μετά την μετοίκηση μου στη Μια Μηλιά το 1963, αφού έκανα την οικογένεια μου εκεί, διατήρησα επαφή με τους φίλους μου στο χωριό και αγωνιζόμουν και στον Απόλλωνα πέρα από την Πρόοδο Μιάς Μηλιάς. Μετά την προσφυγιά δραστηριοποιηθήκαμε στη Λευκωσία και κάναμε μια δυνατή ομάδα. Εδώ επιθυμώ να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά αφού με συγκίνηση θυμούμαι την προσφορά του φίλου πρώην προέδρου του ΚΟΑ, Νίκου Καρτακούλη που ήταν μέλος της ομάδας και σχεδόν κάθε εβδομάδα πριν από τα παιχνίδια αναλάμβανε αδιαμαρτύρητα να ριγάρει και το γήπεδο. Είναι αξέχαστες αναμνήσεις που προέρχονται μόνο από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό…Με τη βοήθεια και άλλων συνεργατών συγχωριανών μου καταφέραμε να κτίσουμε ιδιόκτητο οίκημα, στην περιοχή του Λυκαβητού Λευκωσίας, όπου στεγάστηκε ο Απόλλωνας Νέου Χωριού Κυθρέας.

• Είναι γνωστό ότι μια άλλη μεγάλη σου αγάπη ήταν το γυναικείο ποδόσφαιρο και η ανάμιξη σου με το σωματείο της Λευκοθέας Λατσιών

ΝΓ –  Είναι γεγονός ότι η ίδρυση της Λευκοθέας Λατσιών το 1983 και η σχέση μου με την ομάδα αποτελούν μια από τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις. Ήταν τότε ακόμα πολύ δύσκολο να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με το γυναικείο ποδόσφαιρο. Σε αυτό συνέτεινε και η στάση της ΚΟΠ που στα πρώτα χρόνια περιφρονούσε τα σωματεία που ασχολούνταν με το γυναικείο ποδόσφαιρο. Υπηρέτησα την Λευκοθέα ως προπονητής και στη συνέχεια ως πρόεδρος ενώ σήμερα είμαι επίτιμος πρόεδρος του σωματείου. Χαίρομαι πραγματικά για το γεγονός ότι η Λευκοθέα παραμένει ενεργός και πρωταγωνίστρια ομάδα στο γυναικείο πρωτάθλημα.

• Ο τελευταίος σου και σημαντικότερος ίσως σταθμός στην μακρά πορεία της εθελοντικής σου προσφοράς ήταν βέβαια η ΠΟΕΛ. Μίλα μας για αυτή τη περίοδο.

ΝΓ –  Εκλέγηκα στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΛ το 1992 ως απλό μέλος και στη συνέχεια οι φίλοι και συνεργάτες μου εμπιστεύτηκαν περισσότερα καθήκοντα. Υπηρέτησα στη θέση του Βοηθού Γραμματέα, του Γενικού Γραμματέα, του Αντιπροέδρου και του Προέδρου. Ως πρόεδρος της ΠΟΕΛ πήρα τη θέση του Γραμματέα της ΣΤΟΚ μέχρι την αποχώρηση μου από την ΠΟΕΛ. Πρόσφερα ότι μπορούσα και μαζί με τους συνεργάτες μου προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την Ομοσπονδία μας και το αγροτικό ποδόσφαιρο ψηλά. Περάσαμε δύσκολες αλλά και ωραίες στιγμές. Όλα αυτά τα χρόνια θυμούμαι με συγκίνηση του μακαριστούς φίλους και συνεργάτες Δημήτρη Κουντουρή και Νίκο Ζαμπά που θήτευσαν και οι δυο στη θέση του προέδρου της ΠΟΕΛ. Ανάμνηση που ξεχωρίζει ήταν η απόφαση για ένταξη του αγροτικού ποδοσφαίρου στη ΚΟΠ, τον Σεπτέμβρη του 2011. Τα μετρήσαμε όλα και πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αφού έπρεπε να πείσουμε τα σωματεία μας ότι μακροπρόθεσμα ήταν η σωστή επιλογή. Υπήρχε άλλωστε και ο κίνδυνος της διάσπασης του αγροτικού ποδοσφαίρου. Θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να ευχαριστήσω τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί, τους συνεργάτες μου στην ΠΟΕΛ όλα αυτά τα χρόνια. Ο σκοπός που υπηρετήσαμε ήταν ιερός. 

• Θέλουμε ένα τελευταίο λόγο για τα συναισθήματα σου με την «αποστράτευση» σου από την ενεργό δράση αλλά να μας σχολιάσεις και την πρόσφατη βράβευση σου με το Βραβείο Αθλητικής Προσφοράς της Κ.Ε του ΑΚΕΛ

ΝΓ –   Ολόκληρη η πορεία μου αποτελεί πλέον μια πολύχρονη νοσταλγία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μπαίνοντας τώρα στην αποστρατεία θα αναπολών ευχάριστα τα περασμένα και θα νιώθω ήσυχος με την συνείδηση μου ότι πρόσφερα και εγώ ένα λιθαράκι για μια πιο  όμορφη κοινωνία. Νιώθω περηφάνια γιατί ως σήμερα έμεινα σταθερός στις αρχές και τα πιστεύω μου. Είναι για αυτό το λόγο που η πρόσφατη βράβευση μου από την Κ.Ε του ΑΚΕΛ, με συγκίνησε αφάνταστα αφού προέρχεται από τον κομματικό χώρο και το κόμμα που υπηρέτησα ολόκληρη τη ζωή μου.

Αυτός είναι κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι ο Νίκος Γιατρού. Ένας πραγματικός σκαπανέας και είλωτας του αθλητισμού. Αφήνει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη αφειδώλευτης και πολύχρονης εθελοντικής προσφοράς, σήμα κατατεθέν της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του. Να δίνει χωρίς να ζητά… Είμαστε τυχεροί εμείς που τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε…